“Met een beetje verdraagzaamheid kom je een heel eind.”

Rugproblemen na tal van jaren als poetshulp en huishoudbegeleider: het hield bezige bij Annemie een hele tijd uit het arbeidscircuit. “Heel zwaar, zeker voor iemand die niet kan stilzitten”, blikt ze op die donkere periode terug. “Na het overlijden van mijn broer geraakte ik pas echt in de put. Gelukkig ben ik creatief en dus begon ik voor Pink Amaryllis te haken. Knuffelberen, sjaals, mutsen, … Zo had ik toch iets om handen.”

Ook de sociale contacten miste Annemie enorm.  “Ik had er echt nood aan om terug onder de mensen komen.” En dus besloot Annemie iedere vrijdag als vrijwilliger de handen uit de mouwen te steken in het wijkrestaurant in Runkst. “Dat heb ik ruim een jaar gedaan tot ik daar van het wijkmanagement hoorde dat er vacatures waren voor gemeenschapswacht. Ik ben meteen mijn kandidatuur gaan indienen en nu werk ik sinds juni 2017 als gemeenschapswacht. Ik doe dit supergraag! De afwisseling, de gezonde beweging en het contact met mensen: deze job is me op het lijf geschreven!”

Door uiterlijk heen kijken

In haar job als gemeenschapswacht ontmoet Annemie dagelijks mensen met een heel uiteenlopende achtergrond: winkeliers in de binnenstad, daklozen aan het station, een eenzame in haar wijk,… “Ik kan mensen goed inschatten en ben ook niet vlug uit mijn lood geslagen of bang. Dat helpt om in moeilijke situaties toch tot mensen door te dringen. Zo heb ik een tijdje geleden een dakloze met een snijwonde meegenomen. Hij kon zich wat opfrissen, ik heb de wonde verzorgd en we zijn bij een tas koffie aan de praat geraakt. Intussen heeft hij terug contact met zijn familie. Dat geeft me een goed gevoel. Mijn aanpak? Door het –soms verwaarloosde- uiterlijk heen kijken en proberen de achtergrond te achterhalen.”

Beetje verdraagzaamheid

Intussen is Annemie gekend in de wijk waar ze werkt. “In het begin kreeg ik vaak geen goedendag, nu stappen mensen regelmatig zelf naar me toe. Dit kan voor een klacht zijn, een inlichting, het signaleren van een probleem, een kort babbeltje, …. Sommigen zijn heel eenzaam. Het geeft me voldoening als ik hun dag een beetje leuker kan maken met een vrolijke noot. Ook bij problemen tussen buren word ik nogal eens aangesproken om te bemiddelen. Uit elke situatie leer je zelf weer bij. Maar één ding merk ik telkens opnieuw: met een beetje verdraagzaamheid kom je een heel eind!”

In Hasselt zijn duizenden professionals en een veelvoud aan vrijwilligers actief in zorg en welzijn. Onze zorgverhalen vertellen over ieders bijdrage aan een gezonde en zorgzame stad. Elk verhaal is een onmisbaar deeltje van Hasselt Zorgstad. Samen zorgen we voor morgen.

Dit zorgverhaal werd geschreven door communicatiedienst Jessa Ziekenhuis (tekst: Brigitte Celis, foto’s: Kristof Hayen).