Pleegkinderen snakken naar een warm nest en houvast
,5 jaar geleden werd Hilde pleegmoeder. “Ik wilde graag iets betekenen voor een kind dat daar nood aan had. Op dat moment deed ik vrijwilligerswerk bij Bethanië, een multifunctioneel centrum voor kinderen en jongeren met emotionele en gedragsproblemen. Via Partners in Parenting zet het centrum zich dagelijks in om kinderen die niet (of weinig) naar huis kunnen een extra warm plekje te geven. Ik stelde me er kandidaat om zelf een kind in huis te nemen en zo kwam Jason - die ondertussen al 12 jaar is - bij me wonen. Tot mijn grote vreugde noemt Jason me ‘Tante’, en niet gewoon Hilde. Ik ben niet zijn mama, maar beteken voor hem wel meer dan een ‘gewoon’ mens.”
Hindernissenparcours
Toen Jason 1,5 jaar was, belandde hij een leefgroep. “Hoe hard de begeleiders in een leefgroep hun best ook doen, een thuissituatie kan je onmogelijk nabootsen. Ik wist dus op voorhand dat het pittig zou worden. Eén uitspraak van de begeleiders helpt me gelukkig wel. Ze vergeleek het leven van een pleegkind met een hindernissenparcours. Als pleegouder is het dan belangrijk om je gedrag aan te passen en zoveel mogelijk hindernissen weg te nemen, zodat je pleegkind rechtdoor kan gaan. Zelf doet ons leven me soms denken aan Mario Bros: net voor een hindernis gaat het moeilijk, maar dan springt Jason opeens over dat obstakel heen en gaat het een tijdje veel rustiger. Tot hij aan de volgende hindernis komt. Maar we bereiken wel telkens een volgend level. Daar putten we allebei energie uit. Ja, als ik terugdenk aan hoe het in het begin was, besef ik maar al te goed wat voor belangrijke stappen we al gezet hebben. En dat geeft ons hoop. Ook al gaat het met ups en downs. Maar het is nooit bij me opgekomen om hem terug te brengen naar Bethanië. Ik ben dit engagement bewust aangegaan, en wat mij betreft is dat voor het leven.”
Kleine geluksmomenten
Volgens Hilde is het belangrijk om als pleegouder extra aandacht te schenken aan kleine momenten van geluk. “En zo hebben wij er héél veel”, lacht ze enthousiast. “Bijvoorbeeld wanneer Jason (die bang is van onweer) dicht bij me in bed kruipt en we samen door het raam naar dat prachtige spektakel kijken. Of toen hij liefdevol en dapper over ‘ons wit duifke’ sprak tijdens ons moeke haar begrafenis. Hij voelde zich toen voor het eerst haar kleinkind! Ik merk ook dat zijn boosheid evolueert en plaats maakt voor andere gevoelens. En dat hij elke dag groeit, samen met mij als pleegmoeder. Ook op school haalt hij - tegen alle verwachtingen in - veel betere resultaten. We zijn er allebei heel fier op. Al die kleine dingen bewijzen hoe sterk hij erop vooruitgaat. Mijn grootste wens voor Jason? Dat hij op een dag genoeg zelfvertrouwen heeft om zelf te beslissen wat goed is voor hém. Hij heeft op zijn jonge leeftijd al te veel gezien en meegemaakt. Hopelijk komt dat nog.”
In Hasselt zijn duizenden professionals en een veelvoud aan vrijwilligers actief in zorg en welzijn. Onze zorgverhalen vertellen over ieders bijdrage aan een gezonde en zorgzame stad. Elk verhaal is een onmisbaar deeltje van Hasselt Zorgstad. Samen zorgen we voor morgen.
Dit zorgverhaal werd geschreven door Ingrid Nenczl